Zadanie dodatkowe(za 5-10 pkt.)

gregory ice

Zadanie te polega na opisaniu swojej ulubionej rośliny. Im bardziej opis będzie rozbudowany tym więcej punktów przyznam.

Lilly Evans

Diabelskie Sidła - Rzadko spotykana roślina, żyjąca w miejscach ciemnych i wilgotnych. Posiadająca długie, giętkie łodygi zakończone liśćmi w kształcie wąsów. Mogąca być zagrożeniem dla człowieka. Oplatając ciało może udusić ofiarę. Należy wtedy zachować spokój, nie robić gwałtownych ruchów, gdyż roślina zaciśnie swoje więzy mocniej. Pod wpływem strumienia światła ucisk powoli ustępuje, pędy zaczynają się cofać.

W pierwszym tomie Harry'ego Pottera właśnie diabelskie sidła wraz z trójgłowym psem Puszkiem strzegły Kamienia Filozoficznego.

gregory ice

<b>Slytherin zdobywa 5 punktów!</b>

Luna Lovegood

Skrzeloziele

Posiada bardzo odtrącający wygląd. Przypomina zwitek oślizgłych, szczurzych ogonów barwy szarozielonej. Zaliczane jest do roślin wodnych. Skrzeloziele jest jadalne. Konsumowanie przypomina żucie bezkręgowca. Całkowite jego spożycie daje możliwość bezstresowego przebywania pod wodą przez określony czas (jedyny udokumentowany przypadek pozwalał przebywać człowiekowi pod wodą przez 60 minut). Konsument pod wpływem spożytej rośliny zmienia swój wygląd. Sama przemiana trwa niezmiernie krótko. Jest jednak nieprzyjemna, a nawet bolesna. Po krótkiej chwili człowiek posiada za uszami skrzela, między palcami u rąk i stóp widoczne są błony. Barwa ciała zmienia się lekko na kolor zielony.

Lili

Mandragora-
Liście
Długie, lekko karbowane.
Kwiaty
Zielonożółte, kielichowate o krótkich łodygach.
Owoc
Żółtawe jagody.
Korzeń
Gruby, mięsisty, brązowy, często rozwidlony
Roślina lecznicza: stosowana w produkcji środków przeciwbólowych, zwłaszcza w chorobach reumatycznych.
Użyta we właściwych dawkach może działać silnie erotyzująco. Przedawkowanie korzenia jest niebezpieczne z powodu podrażnienia dróg oddechowych i może łatwo doprowadzić do śmierci.

W starożytności mandragorę uważano za środek przeciwbólowy i nasenny. Spożywana w większych ilościach miała wywołać delirium, a nawet doprowadzać do szaleństwa.

Używano jej więc do ukojenia chronicznych bólów, a także przepisywano na melancholię, reumatyzm i drgawki. Jako roślina lekarska wymieniona jest już w tzw. papirusie Ebersa.

Hipokrates zalecał stosowanie małych doz nalewki dla opanowania depresji i stanów lękowych. Teofrast zalecał stosowanie na rany po zmieszaniu z mąką. Zauważył też, że jest silnym afrodyzjakiem.

Rzymianie używali mandragory jako środka znieczulającego, podając pacjentom przed operacją kawałek jej korzenia do żucia. Była także popularnym składnikiem miłosnych eliksirów, a najsilniejsze z nich miała sporządzać sama Kirke, toteż mandragorę nazywano Kirkaia, tj. roślina czarodziejkiej Kirke.

Mandragora była atrybutem bóstw podziemnych, zsyłających śmierć, takich jak Hekate, w której czarodziejskim ogrodzie rosła. Mandragora zwana była przez Greków również Apollinaris od stanów transu Pytii delfickiej, wieszczki Apollina.

XII wieczna księga ilustruje metodę wyrywania mandragory.
W średniowieczu i później silnie zgrubiały, rozgałęziony korzeń (tzw. alrauna) tej rośliny był uważany za środek magiczny. Korzeń przypomina ludzką postać i to prawdopodobnie było źródłem przypisywanych jej magicznych mocy. Przypuszczalny składnik owianej mgłą tajemnicy maści czarownic. Wiąże się z nią legenda, według której roślina ta wydaje z siebie zabójczy krzyk, kiedy jest wyrywana z ziemi. Wierzono, że wilcza jagoda rośnie zawsze pod szubienicami.

Jagody, nazywane "jabłkami miłości" były uważane za środek przeciw bezpłodności, pobudzający żądze miłosne, próżność w małych dozach i głupotę w dużych.

gregory ice

10 pkt. dla panny Luny Lovegood
10 pkt. dla panny Lili